sıratıma kurulmuş kirpiklerinden
cennetime düşer gözlerin
bir hayal-i muamma mı gördüğüm yoksa
yüreğimi yakan ateşi mi? sevdiğim



uçurumlarından ittiğin sol yanım
muştu böceği bekler koyaklarında
sanrılarımın can damarında titrer bedenim
sensizliğinde yok olduğum meşru günlerin
tadı yok pınarlarımdan akan mey-i şerbetin
sen yaşam çiçeğim,
seni hep seveceğim.



yasaklı şehrimin asi ceylanı
kekik kokulu yaylalarında kurdum otağımı
yılların sancıları yakar ayak izlerimi
ve ben
sabır tozu sürdüm yılların alın yazısına
tarihi yek baştan silip
yine seni seveceğim



şu, cihanı devranda
bir sen,
bir “sen” içirdin bu “yüceliği” yüreğinle
çıksın gözlerim yerinden seni görmeyecekse
lal olsun dilim sevmeyecekse
aldığın “nefesinde” boğun beni
seni, senden çok seveni…



kır, bildiğince istediğin yerden kalbimi
of… bile demeyeceğim.
öyle bir yangın
öyle bir sevda
öyle bir aşk ki!
mahşerinde öleceğim…




Hikmet ÖZKUL