Yar…
Ne kadar saklı
Kaldığımın farkındayım
Hissiyatın solgunlaştığı
Bir hazanın kıyısındayım,
Neden kayıplardayım
Ne zaman nazar etsem,
Gözlerinden sudur eden manayı
Öğrensem çaresiz dalarım
Geçen ve kaybolan yılların
Ne kadar farkındayım, yoksa
Öğrenilemeyen bir lisan mıyım?

Ben
“Oku” diyorum,
Hiç yaklaşmıyorsun
Merak ilmin beşiğidir gayret et
Diyorum, o vakitler
Ne hikmetse susuyorsun
Neden farkı fark etmek için
Uğraşmıyorsun, durağanlaşıyorsun
Diyorum, hemen ağlıyorsun
Nisa azmedip hukukunu bilmezse,
Aynı minval üzere nefesini
Tüketirse kayıptır biliyorsun

“Sadece bir ana
Olmak yetmiyor” diyorum
Solgun bir hal içinde
Ve boşluğun her vecdinde
Boynunu büküyorsun
Ne yapayım “ihmal edildik,
Yetiştirilemedik “derken,
Bir burukluğu resmediyorsun
An ve zaman senin içindir,
Mazileşen idrak değildir,
Kayıp olanları öğrenmeli bilmiyorsun

Dinlediğim
Müzikleri tenkit ediyorsun
Ne zaman bir diziyi izlesem, sessizliğin
Kadrinde gücenip yargılıyorsun
Suskun duvarları içinde yaşatıyorsun,
Neden anlamak
Ve fark etmek için yaşamıyorsun
Ne zaman aşk ve sevdadan
Söz açılsa içine çekiliyorsun,
Evet ben hayli yabancıyım diyorsun

Kalbinde
Bir güvensizlik sadır olmuş
Artık dile gelen ne varsa,
O an yargılanman için
Kürsüde bekleyen bir sanıkmış
Vicdan ve idrak kimin içinde
Arlaşan sadıkmış, ruhun yetisi
Emaneti ise kimse sevdalaşmış
Anladım ki artık, akletmek ve arifliğin
Rahlesinde nefeslenmek
Bahtım içinde bir imtihanmış

Mustafa Cilasun