Şimdi yağmur damlalarıyla buğulanmış pencereme çiziliyor

ve beni izliyor sıcak tebessümlerle doluveren o hoş yüzün

Yine yapışmış ruhuma zihnimi boşluğa seren o n’hoş hüzün

yalnızlık saldırıyor hücrelerime pencerimi yağmur çiseliyor


elime bir kalem alıyorum ama kara bir elem akıyor son ak sayfama

damlalar bu defa gidişinin resmini çizerek düşüyor önümdeki cama

ansızın yüreğimi sağır eden ağır bir kasvet siniyor odama

bu ani habersiz saldırıya karşı kendimi savunuyorum ama


Gerçeğin setiyle duruyor umut sellerim

Tutuluyor dokunmayı unutuyor ellerim

Çınlamayı unutuyor kısık ve kırılgan sesim

Geleceğimi yutuyor geçmişe olan hevesim


Islık çalan ıslak rüzgarlara karışıyor sesimi çalan hırsız çığlığım

ve bir kılçık gibi boğazıma takılı kalıyor duraksız arsız hıçkırığım

Çığlık atan fırtınalara çarpıyor sana ve Tanrı’ya olan çağrım

yüreğim kanıyor ve yanıyor kanlı gözyaşlarımla dolan bağrım


Akşam kederli şiiriyle sararıp soluyor

Gözlerime akıtamadığım yaşlar doluyor

Anılarım düşerimin ışıltılı elbisesini giyiyor

Yüeğimi yiyen yangın şimdi ruhumu yiyiyor


Ve hala kulaklarımda çınlıyor sesin

Tutuşuyorum yanıyorum nerdesin?

Umutlarım sökülü kalbim acılara gömülü

Ve yaşamaya dair bütün duygularım ölü



boğuluyorum görünmez bir el yapışıyor boğazıma

ve dudaklaımı kemiren kelimeler düşüyor ağzıma

kan kusuyorum koyu bir keder denizine düşüyorum

Kudurmuş ecel dalgaları çarpıyor yüzüme üşüyorum


Batıyorum koyu kapkara bir boşluğa hiçliğe düşüyorum

garip bir uyuşukluk dalgası vuruyor beynime üşüyorum

Yüreğimi yüreğimi parçalıyor bu sevda

Mutlu bir hayatı parçalayan bir facia

gibi...