53
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
3729
Okunma

Öksüz yetim çocuklar, imrenerek bakarken,
Haram oldu yediğim, zevkini alamadım.
Yağmurların altında yıldırımlar çakarken,
Ben konforlu yuvamda, huzurlu olamadım.
Kimsesizdi yavrular, ölmüştü anneleri
Sığınmak için yoktu, yatacak haneleri,
İlgiye muhtaçtılar, tekti bahaneleri.
Bırakıp da onları,evimde kalamadım.
Bir tarafta lüks hayat, duyarsız insanımız,
Kimseyi düşünmeyiz, hiç yoktur ihsanımız.
Vermeyiz zerresini,olsa da imkanımız.
Nereden kazanırlar,Bir türlü bulamadım.
Hele bir bakın şöyle,dengesi bozuk dünya.
Fakirin sofrası boş, gönlünde güzel hülya.
Güvenme zenginliğe,bir anda olur rüya,
Bunları düşünmekten,uykuya dalamadım.
Parasıyla övünür, çevresini unutur.
Zevke sefaya dalar, kendisini avutur.
Sevgi çiçeklerinin, her birini kurutur.
Böylesi insanlarla asla dost olamadım.
Ülkü Ahıska 6.Ocak.2011
Fondaki resim kendi çalişmam.
(Doğu Karadeniz de bir dağ köyü)
5.0
100% (31)