Lise yıllarında bir garip kemancı tanıdım yaşlı ve fakir
Okul bahçesinde tanıştık gizemli fakir ama mağrur
Eski kırık dökük kemanıyla en güzel şarkıları çalarken
Bir taraftan ağlıyordu gözyaşları ırmak olup akarken

Neden bu kadar dokunaklıydı çaldığı şarkılar
Niçin ağlıyordu kemandan çıkan her melodiyle beraber
Neler yaşamıştı nasıl bir hayatı anıları vardı kimbilir
Yaşlı kemancının üstü başı eski fakat temiz ve vakur

Yalnız bırakıp gitme bu akşam şarkısını çaldı önce ağlarken
Sonra kimseye etmem şikayet ağlarım ben halime derken
Hıçkırıklara boğulmuştu gözlerini tertemiz mendiliyle silerken
Ah be yaşlı kemancı nedir seni böylesine ağlatan inleten

Sonra biraz harçlığımdan verince çok sevindi birden,
Şu halimi bağışlayın çok güzel bir hayatım vardı eskiden
Dünya tatlısı bir eşim vardı çok mutluyduk birbirimizi severken
Sonra bir gün alıp gitti başını hiç bir nedeni yokken

Ben onu çok sevmiştim aşık olup severek evlenmiştik
Birlikte çok tatlı günler sevgi dolu mutlu bir hayat yaşamıştık
Nasıl ne değişti anlamadım insan bir haber bırakır çekip giderken
Öylesine yıkılmıştım dedi o sevgili beni nedensizce terkederken

Eşimden sonra işimide kaybettim dedi her akşam dertlerime içerken
Dağ gibi servetim eriyip gitti bir bir yaşama umudum tükenirken
Sonra bir gün beş parasız kırık kemanımla başbaşa kaldım
Her şeyden vazgeçip sokaklarda şarkıcılığa başladım

Duydum birini sevmiş gönül verdiği adama kaçıp gitmiş
Adam sarhoşun teki her akşam eve gelip sille tokat dövermiş
Aşk meşk üç günde bitmiş gerçeklerle yüzyüze kalmış
Haber salmış gelsin kurtarsın beni yalvarıp ta yakarmış

Ah be evladım benimle mutlu iken neden bırakıp gitti
Artık dönse de sevemem onu sevgimizden ne kaldı
Hem bırakıp giderken hiç düşünmedi aklı neredeydi
Kırılan bir kalpten yıkılmış yuvamızdan artık geriye ne kaldı

Ah yaşlı kemancı ne acı bir hikaye nasıl kader bu böyle
Gözyaşı neye yarar koşup gitseydin sevdiğine
Seven afffeder elbet oda pişmanmış dönerdi geriye
Affetmek büyüklüktür sahip çıksaydın mutlu olurdunuz yine

Dedi yavrum olmadı hiç çocuğumuz vermedi bize Mabut
Bir çocuğum olsaydı çekip gitmezdi hanım yoktu hiç umut
Kaçıp gittiği eşi doğmayınca esirmiş kadını hergün dövermiş
Kader ona da acımamış dostlar ev yıkanın evi yurdu olmazmış

Nihat Gülle
Şair ve yazar