herşeyden umudumu kesmiş vaziyetteyim

belki şairlerin kaderidir bu

tüm iyi düşünen ve yüreğiyle yazan şairlerin

belki bu anlamsızlığım ve hayattan umudumu kesişlerim

yazabileceğim en güzel dize

kimbilir

bu kadar hayata iyi niyetle bakarken

ve aslının öyle olmadığını görünce

geriye iki yarım satırım kalır kimbilir

bu gönül yoksulluğum

madde uğruna kul olmayışlarım

yarım bıraktığım her işim

aslında benim bütünümdür belki

kimbilir

içimi dolduran ölüm düşüncesinin aydınlık yüzü

geriye bakmadan

ve ardında....

hiç bişey bırakmadan

gitmek belki benim en büyük ödülümdür

kim bilir

kim bilir ki benim kadar yalnızlığı

sabah açan gülleri ençok kim gördü benim kadar

kim gördü bir karıncanın yuvasına girişini

aksak ayaklarıyla gözlerim kadar

tanımadığı bir çocuğa bakarken

yalnız ve yollarda yatan bir adamı serederken

ve beton yığınları arasında açan

bir çiçeği en erdemli ve güzel

en bakılır ve gerçek kim gördü benim kadar

saatlerin durmayan tiktakları

ve geçen zaman birşeyleri bekletirken insanlara ve hayata

o saatin yorgunluğunu kim hissetti benim kadar

ve dar-ı dünyanın

dönüşü her eksende

kim düşündü onun da yorulduğunu bu kadar

umutsuzluğun hayalcisi ve habercisi değildim ben

benim de vardı düşlerim hayata dair

ve yaşanılır

ve küçücük

ve kanaatkar

ve benim de oldu bilyelerim her çocuğun ki kadar

herşeyi yitiriyor insan

zamanla tüm sevdiklerini

önce baban gidiyor yanından

sonra annen hazırlanıyor yolculuğa

köklerin gidiyor köklerin

ayakta duracağın güç kayboluyor

ve içinden yar gidiyor....can gidiyor...

Ali V.Karadağ