kayboldum,
sensiz geçen 6 ay
dile kolay,
fakat seninle birlikte ben de yoktum.
sahilde üzerine oturup hayaller kurdugumuz o kayaliklarsa
artik tek dostum.

yoruldum,
sensizliğe çare aramaktan.
çaresizliklerle yanıp kavrulmaktan.
dalgalar yetinmiyordu sana haykırmaktan.
hatıralar dört yanimi kuşatmış,
bıkmıyordu bana senli günleri yaşatmaktan,
bense senin hayalinle,
o dalgalarda boğulmaktan...

iki sandelyenin zor sığdığı küçücük balkonda,
ne hayaller kurmuştuk hatırlasana.

hiçbir anında olmadığın yeni hayatımda,
kimsesiz, ne yaptığımı bilmeden yaşasam da,
senli günleri haram kılan alın yazımla,
savaşıyorum.
yokluğuna alışması çok zor olsa da,
kaderime yenik düşüp
alışıyorum.

arama, sorma artık çok geç,
çünkü ben,
senin çekip gittiğin
o andan itibaren,
günden güne eriyip
yokoldum.

ben artik o herkese sorduğun ben değilim.
nasil yaşadım sensiz bu zamana kadar,
ve nasil geçti bunca zaman yalnız başıma
bilmiyorum ama.

gönlümde sigaranin dumanı aldı
senin yerini,
kulaklarımda çınlayan sesler akdeniz,
sen degilsin ki,
ve artik sen yoksun gözlerimde,
yerine geçen en sadık sevgili,
güneş.
sabahları gelip, akşamları da kızıla boyar benliğimi,
bir sonraki gün gelmeye yemin eder gibi.

hayatımda artık senden eser kalmasa da,
bu hayat senin eserin degil mi?