En başta hayat; geldi kondu bütün yaşantımın,
En derin tahtına yerleşip izledi beni.
Dolu dolu yaşayamadığım o kadar çok şey vardı ki,
Söyleyemedim umutlarımı apansızca bekledim.
Delicesine vuruldum, amansız düştüm yere,
İsteksizce yaptığım her şeyin bedelini,
Kaybettiğim zamanıma yaşatmaktan bıkmıştım ne çare…
Her büyük sözün altında ezile büzüle yaşadım,
Sahibi ben olamadım, her yerde yönetildim.
Çok şey değildi belki istediğim ama olmadı,
Alaz alaz yandığım, büyük sevdamı da kaybettim.
Bilseydim acı çekeceğimi gelir miydim acaba,
İçinde kaybolduğum bu pervasız hayata?
Duygularım da dalga geçer oldu benimle,
Ağlamaklı bir sesle çılgınca bağırmak istiyorum.
Ben kimdim, ne idim, bu hayatın neresindeydim?
Sızı mıydı yüreğimdeki, yoksa acı ben miydim?
Ne vardı ki gidecek böylesine sessizce ve delirtircesine…
Tam olan ne kalmıştı ki hayatta benden geriye,
Yıkık bir gururla, silinmiş bir isim…
Hayattan hasarlıyım ve aşktan hasarlı çıktım,
Yaram büyük, acıyor yüreğim, kimsesizim.
Yapayalnızım… Bir ben varım şimdi,
Bir de geriye kalmış bu kirli beden.
Küstüm bütün yaşantıma, sevdiğim adama,
Elimden düşürmediğim beyaz kağıda,
Yazdığım her satıra, çizdiğim her göze,
Ve kendime küstüm, sustum artık yokum.
Şimdi bir dağın tepesinde rüzgarı bekliyorum,
Uçup gitsin diye bedenim oturdum kaya başına.
Herkese selam olsun şimdi, gidiyorum…

Hacer ATEŞ