Özgürlüğe kanat çırpan duygularım vardı benim. Bütün umutlarım mantar misali sabırsızdı her gece ve sıcak bir sebep aradılar canlanıp girmek için gönüllere…Mevlâ’yla baş başa kalınca kuytu köşelerimde bir el uzandı hep ve ne kadar da sabırsızdı asice! Uykularımı çaldı, rüyalara hasret bıraktı, hiç acımadı yorgun bedenime…Değer yargılarım düşüncelerimi gıdıklarken nasıl gem vurabilirdim kalemin mürekkebine…Gülmek istedim olmadı, ağlamak istedim olmadı.Kalemin ucundaki bilye yuvarlanmaya heveslendi yaprakların minderinde zira hayal gibi görünen nice gerçeklerin mayasına banmıştı bir kere…
Hep çözmeye çalıştım hayatı, gözlerime takılanları, anladıklarımın tılsımını bıraktım nağmelerin orta yerine, gel gör ki kendi derdim anlaşılmamak benim…Bak; yarım asır geride kalmış, kısır döngüler girdap olmuş, hislerim dikkate alınmamış…
Ne dersin ey gönül! Havada sis rengi var, acaba bütün yelkenlerimi biraz koyulaştırsam mı!

Beni alıp götürdü gönül sesiniz.Şiirinizi en kalbi duygularla kutluyorum.Selamlar,saygılar Güler hanım…