Anlatabilseydim Seni,
kimse inanmaz rüya gördün derlerdi.
Ben o rüyadan uyanali cok zaman oldu,
o günden sonra bu yürek sensiz hergün soldu...

anilar bir bir canlandi yine beynimde
hayalin ise gözlerimin önünde,
sonra konustuklarimizi hatirladim,
"bana inan neolur" deyisin cinladi kulaklarimda,
kalbim sana esir ken,
sana mecbur, sana muhtac ken,
inanmamak mümkünmü sana Birtanem.

bir insan gecmisini bukadar özlermi ?
yada gelecegini böylesine karanlik görebilirmi ?

niye gelmistin ?
beni bir kez daha kirmizi pijamalarimin icinde görmeyemi ?
yoksa güzel kusunun kanayan yarasina merhem olmayami ?

ne önemi var halbuki,
sen geldin ya, sen bana geldin
o gün gelmen bir tesadüf deyildi, tefavuk idi
Rabbim seni bana göndermisti

oysa ben o gün bir hazirlik icerisindeydim,
sana bir veda mektubu yaziyordum.
seninle yeniden dogdugum gün yaklasirken,
insanlar dogdugu gün ölürmüs misali,
ebediyyen hayatindan cikmaya karar vermistim.
o gece geldiginde ikimizide bu azaptan kurtaracaktim.
Senin, Benim ve Rabbimin bildigi
masalimizin Son`unu yaziyordum.

Melegin ebediyyen gidecekti,
yüregi kirgin,
gözleri yasli,
dudaklari bükük gidecekti.
Bir enkazin altinda kalmis gibi perisan,
hayata küs, hayalleri kirik gidecekti.
Sana doyamadan gidecekti...

tam o ara cika geldin.
ne iyi ettin de geldin,
gelipte beni yolumdan cevirdin.
Yirttim attim herseyi,
bir ben kaldim ortada,
birde Sen icimde, taa suramda...