BADE KONAĞI

Bade konağının mazisinden yitmediği görüntüsü;
Olduğu yerde duruyor, süsü örümcek ağları.
Dağları, taşları yıkan depremler;
Onun bileğini bükemediler, bilinmez…
Duvarlarındaki kağıtlar, dökülmüş yerlere,
Duvarlar çıplak ve kirli…
Sessiz kalmış kendisi, dinlersen duyarsın.
Çatı kütüklerinin arasından sızan nefesi…
Bodrumunda kendine yer edinmiş,
Bir ev faresi, gelincik kadar olmuş boyu…
Asma katta bir odası hala o son günkü halinde,
Çeyizlik aşina, elbise dolu sandık.
İçinde saklar nice hatırayı…
Dilsizdir…
Bade konağının hikayesini bilmeyen;
Gezsin bir kere,
Örümcek, fare ve tozlaşmış odalarını,
Sonra alt kattaki hole geçtiğinde,
Bütün hikayeyi anlamış olacaktır…
Evet ‘Bade Konağı’
Senden ayrıldığım vakit,
Okurdum onu.
Aynı oldu aşkımızın sonu.

Seni kaybettiğim kumsala giderim,
Hala ara ara…
Seni özlerim, dalgaların sesini duydukça.

Bade Konağından farksız hikâye,
Önce uzaktan bakarım konağa,
Sonra dokunurum örümcekli kapısına,
Kaçışan fareler karşılar beni.
Ufaktan dolaşırım odaları,
Asma kattaki odaya çıkar,
Açarım sandığı, hatırlarım anıları.
En son indiğimde hole,
Kumlara uzanmışım gözlerimde iki damla yaşla…

Gökyüzünde yıldızlar,
Bütün hikayemizi baştan sona okumuş gibiyim şimdi…
BN CN

Aklım başıma geldiğinde müzik seslenir kulağıma;
Şevval Sam,
“Tanrım!
Tek başına koyma kulları
Yalnızlığa ancak sen dayanırsın
Eşsiz dostsuz kalanın
Zordur halleri
Yalnızlığa ancak sen dayanırsın…”

‘Amin’
MARSLI
24/10/2010 01:16