Üç beş adam gezerken, güzel bir çay boyunda;
O suyun etrafında çocuklarsa oyunda…

Cemre düşmüş havaya, nisan, mayıs ayları;
Bu mevsimde kar suyu coşturur ya çayları;

Büyük bir gürültüyle sel gelir, boz bulanık;
Suya düşen çocuğa adamlar olur tanık.

Yarım akıllı biri, çıkararak gocuğu;
Atlayıp sel suyuna, alıp çıkar çocuğu!

Kıyıda bekleyenler alkışlarlar hayretle;
Bizimki şöhret olur, bu destansı gayretle!

Acayip bir olaydır halkın zihnini saran;
Ve lakabı bulunur: “Selden Adam Kurtaran”!

“Selden Adam kurtaran” namı yürür artarak;
Her mekânda anlatır, mevzuyu abartarak;

Olay yerel basında, çarşaf çarşaf neşrolur;
SieNeN ve Yuronivs, onu arayıp bulur!

Palavrayla kurtarır kırk kişinin canını;
Kürsülerden anlatır işin teknik yanını!

“Urganı sağa fırlat; akıntıya çapraz çek;”
Dinleyenler coşarken karışır yalan gerçek!

Sayısız konferanslar, seminerler sürerken;
Adamın kariyeri, zirveye çıkar d/erken!*

Ve nihayet yaşlanır, “Selden Adam Kurtaran”
Emr-i Hak vaki olur, okunur son kez Kur’an!

Önce biraz şaşırır, ruh öteki tarafta;
Melekler sorgu için bekleşirlerken safta;

Münker Nekir, mevtaya şu soruyu sorarlar;
“Ne iş yaptın dünyada?” Bizimkini yorarlar.

“Selden adam kurtarmak dünyadaki mesleğim;
Size de anlatayım, zay’olmasın emeğim!”

Önce konferans için hazırlanır bir salon,
Emrine âmadedir kürsü ile mikrofon!;

Salon tıklım tıklımdır, dinlemede melekler;
Söze başlamak için, birkaç saniye bekler;

Bu sırada fâninin gözü salona kayar,
Dikkatini celbeder önde duran ihtiyar.

Ak saçı, ak sakalı, sırmalı kaftanıyla;
Suretine yansıyan azametli yanıyla;

İhtiyarı görünce alt üst olur niyeti;
Adamı fena çarpar, duruşu, ciddiyeti!

“Selden Adam Kurtaran” düşünür, “acep kimdir?”
O sırada sükûnet, dev salonda hâkimdir!

Henüz birşey sormadan, melekler verir haber,
“Karşındaki ihtiyar, Hazreti Nuh Peygamber!

Teşrif edip geldiler sizi dinlemek için;
Sorgu devam edecek, şimdi siz derse geçin!”

Adam dersi unutur, yanar sahte haline;
Pişmanlık ifadesi ilham verir diline:

“Tükendi fani dünya, artık ne gelir elden?
Gâfil, önce kendini kurtarsaydın ya selden!”

Dil susar, beyin durur ve mikrofon kapanır;
Aciz kul, ter içinde uykusundan uyanır!


HALİL GÜLŞEN