Merhaba.
Eğer mesaj yazmasaydınız bu güzel şiirinizi okumaktan mahrum kalacaktım.Teşekkür ederim:))
Suçsuz bir suçlu gibi yargılanmaya hazır bir şekilde durmuşsunuz fotoğrafınızda.
Yüreğe en büyük zararı insanın kendisi verir.İnsana en büyük cezayı zarara uğrattığımız yüreğimiz verir.Bedenimizdedir ama dünyası başkalarının topraklarındadır.O topraklarda bile kasvetli bir yalnızlık içerisindedir.
Biz onu hep yalnız kalmaya mahkum ettik,hep acılara gebe bıraktık.
Bizi idam sehpasına götürecek cezanın bedelini ödemek bile kendimizi yüreğimize affettirmeye yetmez.Ne kadar acı.
Onu kendi topraklarımıza çekmek için geç olmasa da yaşadığımız kısa süre içinde bile yine onu aldatacağımıza üzülerek inanıyorum,keşke tersini söyleyebilseydim.
Ne mutlu yüreğini,onu yalnız bırakmayacak yüreklere sunmayı başaranlara,ne mutlu sunulan saf,temiz,katıksız yüreklere kapısını açanlara.Ben başaramadım,yüreğime başarıyı tattıramadım.Dilerim başkalarının yürekleri başarabilir.
Bu şiiri ben de yüreğime sunabilir miyim?
Paylaşımınız için bir kez daha teşekkür ederim.Sevgiyle kalın.Paylaşımla kalın.

Kendi yüregi ile konusmak kendini tanidiktan sonra olur, ondan önce pek aklimiza gelmez yüregimizi sorgulamaya ve sorgulama sonucunda ondan af dilemeye, Bana cok iliginc gelen, aslinda sudur, yüreginizin ekber ve selim oldugunu bilip ona karsi nasil desem karsi cikmis ve sonunda yanilmis ve tüm kalbinle af dilemis, bence bu büyüklüktür.
Kendinle barisik olmayi saglar.
Ellerinize saglik sanirim herkes yüregi ile bir konusma yapmali.
"Bu gece seninim yüregim anlat bana kendini" der gibi.
Saygilar

bu şiirimin hikayesi beni yüreğime karşı hep utandıracaktır. Bütün okuyucularımın huzurunda yüreğimden özür diliyorum.