Rüzgar hırçın, bulutlar alabildiğine kızgın!
İzmir sokakları şimdi yaşama olmuş kırgın,
İnsanlar sokakta bir bine olmuş dargın,
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

Yalnızların şehri derler köhnemiş İzmir’e
Sevdalılar birlikte olamaz, dargındır yine,
Gökyüzündeki bulutlar ayırmak istercesine!
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

İnsan selinde hüzün var sokaklarda akarken,
Yüzler gergin, bulutlara küskün giderken!
Umutlar tanıdık bir dostu sokakta ararken,
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

Tahta masalar sokakta olmuş bir hoş!
Sandalyelerde oturanlar inanın bir hoş,
Mutluluk için sıraya geçmişler, bir hoş
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

İzmir’in; suyuna, kızına, havasına inat!
Yaşama tutunmak isteyeni tutmuş bir inat!
Umutlar kalamaz başka güne olur inat,
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

Biraz gülücük, biraz umut, şimdi olmasın mı?
Sevda özlemi çeken umutlar, inanmamalı mI?
Gül yüzleri gülücükler umutlandırmasın mı?
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

Gökyüzü kızıla döndü artık yavaş yavaş,
Haydi kalkalım artık, yol alalım arkadaş!
Sevda çiçeğinin kokusu sana olsun yoldaş!
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

Hüseyin der garip yaşamda yalnız olmayın!
Sevda yükünü yaşamda yalnız bırakmayın!
Gülleri gülücüklere biraz olsun bırakın!
Akşam güneşi batar ufukta aheste şimdi.

İzmir / 27.11.2010
Hüseyin DURMUŞ
www.kafiye.net