O şair ki ;
nice dehlizlerde , yangınlarda talan bir şehri vurgun yemiş harfleriyle bir şehri şehir yapan ne varsa kalbinden dudağına akan harfleriyle resmeder...
O şair ki ; ekmeğinde acı suyunda bir damla korla kimsenin göremediği bir gözle seyreder alemi...
O şair ki ; nice batık gemilerde okyanusa meydan okur ...
Bazen Leyla olur bazen Mecnun'a meydan okur....
Elinde bir kağıt gözyaşlarını mürekkep yapar tırnaklarıyla yazar her bir şiirini...
Ama olmuş yüreklere bir göz lal kesilmiş dillere bir hece , yazgısına küsmüş bedenlere bir dilim güneş ışığı...
Sen şairsen işin zordur , zor...
Şairlik kutsaldır...
Şairlik soyutlanmaktır anlamsız nesilin anlamsız aşklarından...
Simsiyah bir çamurdan öylesine güzel bir kristal heykel çizersin ki hece hece şairlik o an alkışlanmaktır kuytu bir köşede parmaklarla işaret edilip övünürken...
Oysa şair yuhlanır da bazen...
Buram buram bildiklerini kusarken insanlığa...
Şair olmak doğru olmaksa dokuz köyden kovulmaya mahkumsundur...
İçinde bitmeyen aşk damarlarından fışkırırcasına akıtır kelimelerini...
Belki de dünyanın en güzel kelimelerini konuşturan şair aşkın karşısında put kesilir...
Aşka isim verememenin tanımsızlığında kaybolur....
Yorulur hesap kitaptan ,
reddedilmekten ,
semayı susturur,
alemi susturur ,
ve deli olur...
İşte şairliğin delilikten farkının kalmadığı nokta burada başlar....
Şairsen deliliği kabullenmeye mecbursun artık....
Şairin bir davası hep olur...


Tebriklerimle....