"İçinden dışına çıktı usulca adam
küflenmiş renklerin yorgunluğuyla
alıp kendini kendi içinden
yelken açmalıydı yeni sulara
yelken açmalıydı tüyü bitmemiş sevdalara.

Siyahtan da geceydi yalnızlık
oysa zaman gün beyazındaydı
fakat ışığını saklıyordu aydınlık,
aldırmadı görmezliğine
aldırmadı mavilerin yetmezliğine
sahipsiz yarınlara sığınmak varken
o takıldı gitmelerin peşine.

Uçurum kenarındaydı yaşam
çoğalıyordu çığlıkları yeniden doğarak
oysa ödemişti bedelini gecenin
hemde nakit olarak.

Uzaklarda hüzünlü bir şarkı çalıyordu
siyah, beyaz fotoğrafların pembeli kadını
kendi gülüşüne ağlıyordu,
sokaklar uyanırken kuytu köşelerinden
kendine soyundu yorgun adam,
mavilerini düşledi,
yürek sızısını
öbür yarısını özledi.
Pişmanlık duydu kendini terketmişliğine
bırakıp içinde gitmişliğine
koşup kendine sarılmak istedi
okşamak gülüşünü,
öpmek dudaklarından dönüşünü.
Koşar asırlarca döndü geriye
bıraktığı yerde kendi içini buldu
fakat dışında kendi yoktu..."

Kezban'la tabuları yıkıp, evrenselliği yakalamışsınız dost.

sımsıcak, içten ve yalındı dizeler, türkülere konu olup kıskandıracak kadar.
kutlarım,
saygı ve selamlar.