Kalbimin derin boşluğu beni girdap misali, sarıp sarmalamıştı
Sarmalanan sadece ruhum değildi
Sensiz gecelerde sarmaladı yalnızlık bedenimi
Kurtulmak zor geldi
Dört duvar arasında kala kaldık
Gitmişti o, öylece
Kabul ediyorum,
Gitmesine ben izin verdim ama
pişmanım işte
İçimden öpmek geldi onu
Doyasıya öpmek
Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diyen mantığımı
susturamıyorum
Sanırım bir kez daha haklı çıkmanın gururuyla
seni aşağılayacak küçük kalbim
ne dersin?
Dün ve bugün
Konuşmalarımız bunu göstermiyor mu?
Eski ve yeniyi kıyasladığımda çok farklı her şey
Başkasıyla beraber olacak gibiyim
Başkası olmasın hayatımda ve hayatında
Ben seninle mutlu olmak istiyorum
Buna ne hakkın var diyen mantığım
Acımasız bir şekilde yargılarken
Kalp, acılardan oluşmuş bataklığa saplanıyor
“Beni dinlemedin tekrar kalbini mi dinleyeceksin?” Diyor.
Ama diyorum… Koskoca bir ama
Boğazımdaki kelimeler dirense de
Benimle işi olmadığını adım gibi bilsem de
“O hala beni seviyor…”
“Biliyorum arayacak ,evren (çekim) yasası doğruysa geri gelecek(!)”
Yalan söyleyerek bu masalı mutlu sonla bitiriyorum…