Vallahi ben yazmadım bu şiiri , benliğim yazdı..

Aslında ne yazsa azdı ama birşeyler söylemesi farzdı..

Bak şimdi bağırıyor , " Ne Mutlu Türk’üm Diyene".

Barutla yıkamış eti , kemiği ulu orta haykırıyor..

Sus dese biri , bir tutam kıvılcım olacak Türk’lüğüne..

Yürek nağmesi titretiyor vücudunu , hırslanıyor..

Bir kişi çıkıpta sus dese ya , patlasa işte o şanlı Tarih..

Düşman , yine düşmanlığını yapıyor Ey yiğit !

Mertçe dövüşmek ne haddine , mazisi yetmiyor..

Şöyle bir bakıyor etrafına , koskoca rezillik..

Bir ampül tüm varlığını karartıyor..

Türk’üm ulan ben dese bile , duyuramıyor..

Çünkü bölünen çoktan adını koymuş..

Şerefsiztan , haysiyetsiztan kurulmuş..

Cehalet , tüm duyuları adeta esir almış..

Duyulmamış , görülmemiş , bilinmemiş bir şerefsizlik..

Bir ses duyuyor , epey de yakından..

Senin kadar ben de Türk’üm diyor fakat ,

Türk’lüğü yasaklayana yüz verdiğini biliyor..

Baba ! Diyor , kendine evlatsızlığı çok görmedin..

Diyor ki , Türk’lük iradesini Türk olmayana vermedim..

Bu vatanı sen/siz böldün/üz , ben bölmedim..

Şimdi izin verirsen ben yalnızlığıma dönüyorum..

Bu şiiri benliğim yazdı , vallahi ben bilmiyorum..

MUSTAFA DÖLEK..