son kez

gelmeyen günlerin özlemin(d)e g/özlendin sevgili


zaman aşımına uğramış bir oratoryodur ansızın kayıttan düşen yaşamak
ki
med cezir gibi oynayan bir masal konmuş adı
ölüm kusuyor kulaklarıma bu hayat
sesler küflü ve bayat


mah/şer kadınlarının göğsünde büyüdü bu rüya
emektardı analar oysa
birinin mirası olmalıydık bizler ve olmuştum güya
ve dediler durmadan hep bana
çiğ süt içirmiş annen doğunca sana
ondan ki
oldum olalı dönüyor başımda durmadan
adı kir konmuş bu k/ara ham dünya


ışığın kor b/akışlarında çetrefil bir solo yaşadığımız
güneşin her gün doğması örneğin sessiz
ve terketmesi bizi apansız
sandığımız ömür içinde sesler ve yankılar
durmadan biz(l)e söyle(ş)medeler
bil(me)diğimiz hayata giden ve geri dönmeyenler asla
bu andığımız(d)a ağla(ş)madalar sonra
gerçek buysa
yitenler ve hiç tükenmeyenler ne peki
bu nasıl sefil bir rüya


ağlak bir can titreyişidir sızlayan g/enzimde
kördüğüm olmuş aldığım her soluk
sa(n)cıların geveze ağıtları ruhumda muallak
sözleri hep boğuk
saralı bir hasta içim(d)e yürüyen inancı bell(k)i duasız
ameli soğuk
göğsümün şer sokaklarında ayetsiz bu kimlik
gezinen zül bir kopuk
tekil kuşatma öldür(s)en beni
sayma/dım artık
bu kaçıncı kör sapık


kıyamet merasimi göğsümde kaynayan


günsüzdü ülkem sana vurdukça tüm günler
güneyim hep batık
kapkara kesmiş mavi denizler
ve karanlık için(d)e doğan dervişler
çoktan aşkı kefenlemişler
alıp götürmüş sevileri cansız o tabut
düğün/üm mevt-i merasim olmuş
uğramaz artık bu limana gelinler
beniki Aşk-a onlar
duvaksız gömüp gitmişler


yersiz yurtsuz bir meczup halim
darb-ı medarım
ellerimde sızlayan kireçlemeli s(ins)i bu düşler
ve damarlarıma sızan kangren bir iç alem var
tırnak uçlarımda bıçaksız yürüyen son neşter
tabipsiz kanımı içtiler
ismini andıkça yeminli sözler
eşik diplerinde öldü melekler


akşam ve sana dönük şer vakitler


kekeme dilime aşina bir dua
asıyor beni tavansız göklerin dar ağacına
kovuluyorum yedi yeminle sekiz kapılı dergahından Hakkın
giyinip yedi kat ateş gömleğimi
sürünüyorum sırtımda muğlak bir dava
ismi adalet konmuş n/ar-ı dünyaya


düşen her yeni gün sendin gelen günahlarıma
ve gelmeyen oldun sevaplarıma


gelsen
yorumu hayra çıkacaktı bu rüya
gelsen
cenneti bırakacaktım avuçlarına


aylardan kasım ve düşen son bir bahar


toprakta bir ölüm kokusu
yağmur umudun yortusu
reddi Hakim eşiğinde kesilmiş bu c/eza
vuslat kan kırmızı
ve gelen
ağyarın zalim uykusu

ölüm nasıl uyusunki


sahipsiz bir gündü gelen son şafak vakti sadrıma
dilim lal kes(il)miş s/özler kıyamet
ağlarken karanlık göklerin bağrında
Tuba"nın nuruydu düşen avuçlarıma
kirpiğinden vurlmuş bir Anka var kurumuş o dalda
ağlamakta merhamet ile bana
bakmadan günahlarıma


hissi yok zulmün heyhat
olsa
düşermiydi uykuma
kaf dağın(d)a mahkum bu derd-i rüya


Aşk boynuma saplarken iddetle seni
boğazımda dirilen gür sesli bir intihar demiydi
b/ahtıma düşen her acı canımı asarken uzak uzak
ölüm/ün nefe/sesiydi ruhumnda gezinen sancı
gelişin hep tuzak


kılıç sırtı bir kış gibi kapıyı çalışın


geldin
kar yağdı içime kirpiklerinden
geldin
ateş içtim dudaklarından
ve geldin
Aşk-ı kesip şah damarından
son kez geçtim içinden


bu gün bayram

sende geç benden

yol/un yedi kat cehennem...


ikibinonkasımyirmiyedi...