Kamuda görev yaptığım yıllarda çok sevdiğim Çetin adlı yakışıklı fidan boylu bir mühendis arkadaşım vardı. Bu arkadaşım aynı odada görev yaptığı oda çok güzel , hanımefendi N.. adlı kıza aşık olmuştu. Bir zaman sonra çıkmaya başladılar derken Çetin N.. hanıma evlenme teklif etmiş ama N.. hanım kabul etmemiş,zavallı arkadaşım önüne gelenden rica ediyor neolur konuşup ikna edin diye tüm arkadaşlar araya girdik bu işin olması için ama nafile, N.. hanım rapor üstüne rapor alıyor işe gelmemek için elinden ne gelirse yapıyordu, kısa süre sonra başka servise tayin yaptırdı bu arada Çetinin askerlik hizmeti geldi bir tesadüf sonunda yine Samsunda başka kurumda Asteğmen öğretmen olarak göreve başladı, tabii arayışları sürüyor araya aile bazında hatırlı kişiler giriyor falan N.. hanımı ikna etmek mümkün değil. Çetinin askerlik görevi bitmesine az bir zaman kala N.. hanım başka bir ile tayin gitti ve duydukki orada başka biriyle sessiz sedasız evlenmiş. çok geçmedi Çetinin hastalandığını ruhsal tedavi gördüğünü öğrendik, ziyaretine gittiğimizde o fidan gibi delikanlı gitmiş yerine zayıf çökmüş biri gelmiş sanki. eve çıktığının haftasında bir gün acı haberi aldık Çetin canına kıymıştı... Aradan yıllar geçti birgün yolda N hanıma rastladım tanımakta zorlandım oda Çetin gibi çökmüştü, nasılsın dediğimde hiç iyi olmadığını hayatın onu çok yorduğunu ailevi problem yaşadığından bahsetti, anladım sebebbini ama soramadım doğal olarak, oda Çetini sevmişti ama sanırım ailesi bu işe razı olmamışlardı...Ne zaman Çetinin yattığı mezarlığın önünden geçsem içim burkulur gözlerim dolar. Bu Şiirim Çetine yazılmış sözlerimdir..