Ben çocukken, yağmur yağsa korkardım.
Bulut ağlar, ben ağlardım bir de sen.
Gök gürlese irkilirdim, sesinden
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

Ben çocukken, hep susardım arımdan,
Bir yarımı, kıskanırdım yarımdan.
Rahmet yağıp, arındırsa narımdan,
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

Ben çocukken, selamını alınca,
Duygulanır, sevinirdim halımca.
Gökyüzü de gözyaşını salınca;
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

Ben çocukken, kin ve nefret olmazdı,
Olsa bile uzun süre kalmazdı.
Gök delinir, kara toprak dolmazdı
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

Ben çocukken, o zamanlar öyleydi.
Ne bir eksik ne bir fazla, böyleydi.
Şimşek çaksa ahvalimiz şöyleydi;
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

Ben çocukken tertemizdi duygular.
Şimdikine benzemezdi korkular.
Rengarenkti düşlerimle uykular
Bulut ağlar, ben ağlardım, bir de sen.

11/2010/Konya