Demiş ki küçük oğul “ sevgili kardeşlerim
Birleşerek gitmeli şimdi ardından devin

Şu an yaralı ama elbet iyi olacak,
Kızıl elmayı gelip yine bizden alacak.”
………………………………………………………..
Düşünmüş kardeşleri, söylemişler haklısın
Bu devin arkasından yapmalıyız bir akın

Anneleri ağlamış demiş ki “Evlatlarım
Yalvarırım gitmeyin bizleri bırakmayın

İçimdeki his diyor kötü şeyler olacak
Korkuyorum sizleri o zalim dev alacak.”

Küçük oğul demiş ki “Sevgili anneciğim
Ağabeylerim gelmese dahi ben gitmeliyim.

Bu korku ve telaşla yaşayamam bir ömür.
Devden kurtulmalıyım olmalıyım tam özgür.

Yine padişah babam ağlasın mı her sene
Bu cennet gibi ülkem girmesin mi güvene”

Annesi razı gelmiş demiş “Selamet gidin
İnşallah sizi bana kavuşturur ya Rab’ bim

Siz gidince, gözlerim hep yollarda kalacak.
Gözyaşlarım, sizleri görmeden durmayacak”

Üçkardeş çabucak giymişler pusatları
Seyisler de hazırlayıp, getirmişler atları

Binmişler en nadide atlarının üstüne
Düşmüşler yalın kılıç kötü devin izine

Devin kan izlerinden at sürüp seğirtmişler.
Yorulmadan durmadan gece gündüz gitmişler.

Karlı dağları aşıp yem yeşil çayırlardan
Bazen taşlı yollardan bazen de bayırlardan

Az gitmiş uz gitmişler, derelerden geçmişler
Pınarlardan buz gibi billur sular içmişler.

Neden sonra bir çöle ulaşmış kan izleri
Bu çöl yaşatıyormuş büyüleri gizleri.

Kızgın çölde günlerce aç susuz yol almışlar
Sonunda yerde duran büyük bir taş bulmuşlar.

Kaldırmışlar ki taşı altı bir kör kuyudur
Büyük oğlan söylemiş “belki dibi suludur”.

Büyükçe bir taş alıp kuyuya bırakmışlar.
İçinden ne bir ses nede seda duymuşlar.

Büyük oğlan beline kalın bir ip bağlamış
İki kardeşi onu aşağıya sallamış.

Derinlere indikçe korku sarmış gözünü
Öyle bir haykırmış ki kayıp etmiş özünü

“Vay çatladım patladım” diyerek basmış nara
Diğer kardeşler onu çekmişler yukarıya.

Ortancıl oğul demiş “Şimdi bendedir sıra
Başarmalı bu işi kavuşmalı huzura”

Sonra oda beline kalın bir ip bağlamış
İki kardeşi onu aşağıya sallamış.

Derinlere indikçe korku sarmış gözünü
Öyle bir haykırmış ki kayıp etmiş özünü

“Vay çatladım patladım” diyerek basmış nara
Diğer kardeşler onu çekmişler yukarıya.

Küçük oğul çaresiz almış ipi eline
Bir ucunu bağlamış sıkı sıkı beline

“Beni salın kuyuya ama sakın çekmeyin
Çatlasam Patlasam da aman ha dinlemeyin

Bu kuyunun dibinde neler var bilmeliyim
Ne olacaksa olsun orayı görmeliyim”

İki kardeşi onu sallamışlar kuyuya
Kanatlanmış kuş gibi bilinmeyen dünyaya

Derinlere indikçe korku salmış gözünü
Korkusunu unutmuş hatırlamış sözünü.

İndikçe bitmiyormuş ne derin bir kuyuymuş.
Kötü bir nem kokusu bir damlacık su yokmuş.

İpin sonu gelmiş ama ulaşmamış dibine,
Çözmüş ipi belinden yol etmiş kaderine.

Aşağıya düşerken hatırlamış her şeyi
Gözlerinin önünden geçmiş kısacık ömrü.

Düşüyorken aşağı sağa sola çarparak
Adeta rüzgârlarda savrulur gibi yaprak.

Gayet bitkin ve yorgun kuyu dibine varmış
Kayıp etmiş kendini derin uykuya dalmış

Neden sonra uyanmış bakmış ki kuyudadır.
Gözlerini ovuşturmuş sanmış ki rüyadadır.

Kuyunun üç tarafı kalın yağlı bir duvar
Sadece bir yanında büyükçe bir kapı var.

Yavaş yavaş doğrulmuş kapıya doğru gitmiş
Kapının tokmağını ileriye ittirmiş.

Birazda aralıkmış açmış içeri dalmış,
Kapının arkasında büyük bir avlu varmış.

Avlu gayet genişmiş kenarında bir sunak
Tam ortasında ise üç katlı hoş bir konak.

Konağın kapısı da hem büyük hem açıkmış
Küçük oğul yavaşça merdivenlerden çıkmış.

Merdivenin sonunda büyük bir salon varmış
Salonun kapısından içeri doğru dalmış.

Bakmış ki orta yerde bir güzel huri durmuş
Huriye” devin yeri neresi” diye sormuş.

Huri işaret etmiş “Demiş yukarı çıkın
Devin yarası ağır uyandırmayın sakın

Uyanırsa hırsından seni hemen parçalar
Başını keser atar derinden davul çalar”

“Tamam “demiş sessizce ikinci kata çıkmış
Orada da oldukça büyük bir salon varmış

Bakmış ki orta yerde bir güzel huri durmuş
Huriye “Devin yeri neresi” diye sormuş

Huri işaret etmiş “Demiş yukarı çıkın
Devin yarası ağır uyandırmayın sakın

Uyanırsa hırsından seni hemen parçalar
Başını keser atar derinden davul çalar”

“Tamam “demiş sessizce üçüncü kata çıkmış
Orada da oldukça büyük bir salon varmış.

Bakmış ki orta yerde bir güzel huri durmuş
Hurinin dizlerinde yaralı dev uyurmuş.

Huri bakmış oğlana gözlerine yaş dolmuş
Küçük oğul huriye yüreğinden vurulmuş.

Davranmış kılıcına öldürmek için devi
Kız demiş ‘’O kılıçla öldüremezsin devi.

Şu duvardaki kılıç onu öldürür ancak
Ne olur kurtar artık beni devden çabucak’’

Oğlan duvara gitmiş kılıcı hızla çekmiş
Kılıcın hışırtısından bütün konak inlemiş.

Dev gözlerini açmış demiş “Neler oluyor?
Bu ses de neyin nesi sandım ki yer oynuyor”

Dev kendine gelmeden oğlan kılıcı çalmış
Kötü devin başını bedeninden ayırmış.

Kız sevinçten ağlamış şükretmiş Yaratana
Sonra koşarak gelmiş sarılmış kahramana.

Demiş “Sağ ol yiğidim çok kötü günler gördüm,
Her gün yüzlerce kere öldüm öldüm dirildim.

Günler bir bir geçtikçe bitiyordu umudum
Şimdi şükürler olsun sayende özgür oldum”

Oğlan dönmüş huriye sevgi şefkatle bakmış
Her iki yürekten de güzel bir duygu akmış

Demiş “Ey güzel peri çıkmalıyız yukarı
Çünkü vatanımızdan oldukça kaldık ayrı

Eğer sağ ve salimen kavuşursak vatana
Gönülden severmisin varırmısın sen bana”

Sonra almış kızları kuyu ağzına gelmiş
Hadi ipi sallayın geldim diye seslenmiş.

Ağabeyleri o anda oldukça şaşırmışlar
Daha sonra ipleri ard arda bağlamışlar

Kuyudan aşağıya yavaşça sallamışlar
Kızları birer birer yukarıya almışlar.

Üçüncüye gelince dönmüş sevdiceğine
Demiş ki “Yer yüzüne çıkmalısın sen önce.

Eğer beni göndersen seni almayacaklar
İpi aşağı atıp burda bırakacaklar”

Oğlan demiş “Olur mu seni yalnız bırakmak
hiç yakışır mı bana önce yukarı çıkmak

Onlar benim canımdır komazlar burda beni
Şayet öyle olsa da sen hiç üzme kendini

Yazımız da ne varsa elbet başa gelecek
Seven gönüllerimiz mutlaka birleşecek”

Kız ayrılmadan önce;
Demiş “yârim ne olur çok iyi dinle beni
Kardeşlerin burada bırakacaklar seni.

Konağın arkasında iki tane kapı var
Kapının bir açık öteki kapalı dar

Açık kapıyı kapat, dar kapıdan geçiver
Orda bağlı aç bir kurt, minnacık bir kuzu var.

Kurdun önünde ot var kuzununkinde et var
Otu kuzuya yedir; etiyse aç kurda ver

Daha sonra karşına iki koyun çıkacak
Birden bire ortalık sislenip kararacak

Koyunların renkleri biri ak biri kara
Ak koyuna binersen çıkarsın yukarıya

Aman dikkat et binme sakın siyah olana
Gidersin maazallah yeraltı dünyasına”

Yukarıda;
Ağabeyleri ise düşünmüşler durmuşlar
Oğlan aşağıdayken sinsi plan kurmuşlar

“Böyle geri dönersek ne deriz babamıza
Nasıl çare buluruz biz bu yüz karamıza.

Artık kral babamız hiç bize güvenir mi?
Tacı küçük kardeşten başkasına verir mi?

Onu ne edip edip kuyuda bırakmalı
Kralın huzuruna biz ikimiz çıkmalı.

Babamız sorduğunda nerede kardeşiniz.
Devle savaşıyorken (Baba o öldü) deriz”

İkisi de anlaşmış “evet öyle yapalım.
Küçük kardeşimizi kuyuda bırakalım.”

Son kızda yukarıya salimen çıkıvermiş
Büyük oğulda ipi aşağıya düşürmüş.

Kız ağlamış haykırmış demiş ki“ sen ne yaptın
Kardeşini almadan ipi aşağı attın.”

Oysaki o sizleri ne kadar çok severdi
Ağabeylerim beni; burda bırakmaz derdi

Böylemidir sizlerin kardeşlere vefanız
Nasıl insanlarsınız yokmudur Allah’ınız

Sizin bu yaptığınız mutlaka bilinecek
Bir gün gelecek elbet cezanız verilecek”

Büyük oğul sinirli demiş “Beni dinleyin
Hele bu olanları babamıza bir deyin

Yemin olsun Allah’a hiç acımam sizlere
Keserim başınızı atarım dehlizlere”

Çaresiz kalan kızlar razı gelmiş kadere
Küçük kız devam etmiş üzüntülü günlere.

Küçük oğul görünce ipi kuyu dibinde
Bir kez daha sitemler eylemiş kaderine

Düşünmüş metanetle “Elden ne gelir” demiş
Pek zalim kardeşleri onu derinden üzmüş

Demiş kendi kendine ”biz atiye koşalım
Bütün kötülüklerle yılmadan savaşalım

Anlımıza yazılan elbet başa gelecek
Bu gün ağlayan gözler bir gün elbet gülecek”.