Birgün bir marangoz çıktı karşına
Kaba bir işçiliğe tabi tuttu
Bilmedi narin bir manolya olduğunu

Birgünse bir ressam seni karaya boyadı
Zifirinin altında renklerini görmeden
Bu renklerden düşler kurulacağını bilmeden

Düşünür olduğunu sanan
Sadeliğini ellerine almayı denemedi
Su üstünde yüzenlerin gerçekliğine inançtan gitti

Ne aşklar senin aşkını hafife aldı da
Kendini aşkta usta sandı
Öğrenemedi ellerine sadece yalnızlık kalacağını

Kimisi de yeller olup esti dolaştı saçlarında
Meltem oluşunun güzelliğine kapadı gözlerini
Sarhoşluğa ilk adımı değdiremedi

Hangi yürek senle eş olabildi ki
Korkudan korkmanın en güzel olduğunu
Anlatmana fırsat vermedi

Kaçan tabanlarda nasır tutmuş hislerle
Yalancı sözler tahta oturdu
Sen de öğrenemedin ya
Deli oldun haline
Bırak herşeyi dön kendine

Ve
İnan kendinden başkası bilemez değerini
Büyük sensin
Bende büyüyensin
Ama bana hiç ağır gelmezsin

Taşırım en güçsüzlüğümde bile
Yeter ki değişme...

ASLI DEMİREL...