Fakir yalnızlık,
Gönderdi bana,
Hırçın bir rüzgar.
Islık çalarak girdi,
Kapımdan.
Bakıyor sinsi sinsi
Ürperir yüreğim.
Çünkü yoktur kimi kimsesi.
Kilerimin kapaklarını,
Açar kapatır hışımla.
Kilerimdeki fareler,
Yüzlerini kapatır elleriyle.
Onlarda ortaktır fakirliğime,
Utanır, kahrederler,
Razı oldukları aynı kadere.
Savuracak bir şey bulamayan rüzgar,
İyice hiddetlenir.
Pencereme perdelerime yüklenir.
Hırsını alamaz,
Yalnızlığımı savurmaya yeltenir.
Ama yalnızlığım ağır geldi ona.
Biz etle tırnak gibi olmuştuk yalnızlıkla.
Söz verdik kimse giremeyecekti aramıza.
Son çare hırçın rüzgar,
Fakirliğimi çarptı suratıma.
Ve o an,
Darmadağın oldu yüreğim.
Çöktü bütün karanlık,
Fakirliğimin üstüne.
Geldi.
Sağımdaki solumdaki melekler.
Teselli bekliyorum,
Bunca yaşananlardan sonra.
Beni nasıl teselli edecekler.
Fakir yalnızlığımı,
Nasıl giderecekler.
Bana yaşama dair ne vadedecekler,
Yada vermeyecekler…
12.11.2010
Orhan OYANIK
ÇAN