Şu yalan dünyada, ömrü zor geçti.
Ah ile vah ile, dünya karardı.
Baş koydu uğruna, umutlar vardı.
Ağlanacak halde, gülmeyi seçti.

Her günü bir başka, garip bir işti.
Bet beniz sarardı, sebebi vardı.
Varını, yoğunu, yad eller aldı.
Ziyanı, zararı, kendine biçti.

Güneşin ışığı, hep teğet geçti.
Yüreği yanarken, ateşi hardı.
Alemi sırtladı, ortada kaldı.
Onun ki hep yek di, alemin şeşti.

Gül verirdi gönlü, sürümü beşti.
Ama hep kaybetti, hileli zardı.
Her zulmün sonunda, rengi hep nardı.
Aşka da yenildi, çileli eşti.

Mevla’dan istedi, kendinden geçti.
Umudu sadece, dualardaydı.
Bir gün olur diye, günleri saydı.
Hiç bükülmedi, doğruyu seçti.

Yatmadı ömrünce, gözleri şişti.
Yakardı, yakardı, yine yakardı.
Allah’ın bilinen, hikmeti vardı.
Dört kolluya bindi, iş işten geçti.

Doğarken hep yekti, yine hep yekti.
Ömrünce bilmedi, hileli zarı
Bir tek dürüstlükdü, karı, zararı
Şu fani dünyada, hep çile çekti.

Ağlayarak geldi, bir ömür bitti.
Sırtında taşıyan, dostları vardı.
Çıplaktı doğarken, yine çıplaktı.
Görüp acıyanlar, bir kefen biçti.