OL SOĞANIN CÜCÜĞÜ

Dokuz nüfus yaşama telaşında
Annem ve babam,
Ve yedi kardeş.
Kıt kanaat,
Zar zor,
Hayatla hep cebelleş.

Az da olsa yiyeceğimiz,
Bir tabakta dokuz kaşık.
Lakin her şey tadında,
Herkes mutlu,
Herkes barışık.

Hatırlıyorum da;
Yemek ne ise,
Yanına kesilirdi bir baş soğan,
Başlardı hemen sofranın seyirlik düğünü.
Hikmeti neydi,
Kıymeti neydi bilmem ama,
Üşüşürdü dokuz el,
Almak için soğanın cücüğünü.

Hay Allah,
Ne çok sevilirdi şu soğanın cücüğü.
Kim kaparsa,
Onunlaydı o gün,
Hayatın öpücüğü.

Ah bir daha yaşanası hatıralar.

Yedi kardeştik ya;
Hep en küçüğümüz sevilirdi,
Ne varsa elde avuçta,
Sevgi dahil,
Ona verilirdi.

Kıskanırdım,
Beni sevmiyorlar diye,
Nedenini arardım o yaşlarda.
Kalırken telaşlarda.

Çözdüm sırdaki gizli sırrı.

Yedi kardeşin en küçüğü,
Meğer soğanın cücüğü.

Seni şanslı küçük kardeşim,
Gel,
Bir baş soğan,
Yok öyle,
Tam ortadan bölüşelim.