Bir adam tanıdım ben
Gönlünde bir dolu bahar çiçekleri
Siyah kadar siyah
Kahverengiden daha bir kahverengi

Adımı ile durdurabilecekken dünyayı
Hiç yürümedi
Yahut yürütmediler
Bilinmez

O hep uzaklara özlemle
O hep uzaklara imkânsızlıklarla
Bakıp durdu
Özellikle de askerdeyken
Kule nöbetlerinde

Uzaklarda aramayın onu
Hani şu,
Uğruna dişini kırdığı fındık
Boş çıkanlardan.

Gönlünün tarlasına
Sevginden gayrı
Hasretten gayrı
Tohum atmayanlardan

Göğü
Toprağı
Tilkiyi
Köstebeği
Adı gibi bilenlerden

Sahi kimler onlar?

Benim tanıdığım adam gibiler?

Kimler?

Yoklar…

Bitlis-Ahlat’a yolunuz düşerse
Ya vitrindeki rakı şişesine
Ya da kurda, kuşa, dala, yaprağa
Ama mutlaka bir avuç toprağa
Sorun benim tanıdığım
Güzel adamı.

Adı İbrahim’dir.
İnsandır.
O da benim gibi
Kalbi sevdiğinde
Aklı bahar dallarıyla çevrili
Bir Yörük tohumudur…