Kendi özünden uzak, eğitim sistemiyle
Bir mâsumdan bir câni, doğuranlar utansın.
En büyük ihânet bu, okulda çocukları
Yalan/yanlış bilgiye, yoğuranlar utansın.

Vebâdan kaçar gibi, doğrulardan kaçınır
Suçunu bir bir saysan, bu seferde gocunur
Kendi muhtaç himmete, gûyâ lider geçinir
Halkını bâtıl yola, çağıranlar utansın.

Öğrenci öğrenciyse, ne işi var tanklarda
Büyük zararlar açar, bankalarda, banklarda
Hak arama adına, meydan ve sokaklarda
Her şeyi tahrip edip, bağıranlar utansın.

Söktün kaldırdın attın, damdaki o oluğu
Nasıl zehirledin sen, düşün çocuk çoluğu
Din ile kemalizmi, bir de ulusçuluğu
İstismar eyleyerek, sığınanlar utansın.

Hiç ürün alınır mı, bir toprak ki o kumlu?
Kürt/Türk olsan ne yazar, kendi mi oldu Rumlu?
Şunu bil ki bir kişi, seçtiğinden sorumlu
Irkını üstün görüp, öğünenler utansın…

15/11/’10
Hanifi KARA