Hayat bir kaçıştır; ezer insanlığını, hiç düşünmeden
Gül kokulu ruh derinliğin de, nefistir terletilen
Kör gözlerle yaşar, sevmeyi ve sevilmeyi hiç bilmeden
Aşk nar-ı ateşten bir gömlek, gül için kor da eritilen…

Git uzağa ne olur, ruh yanıyor yürekte ki yaraya
Irak dur benden, seni benlik de hazmettiğim güne değin
Çek ısını benden çek, sensiz eriyip dönem maskaraya
Sonra sar sarabildiğince sevinle, yok olsun benliğin

O nasıl bir çakmak bakış öyle, nelerin ki etkisinde
Bedenin kışkırtan hatlarının, istek kıvrımlarının mı?
Yanık dudak da ki o şehvetli arzunun mu tepkisinde?
Nefesinin; korla, soluk soluğa kalmış açlığının mı?

Susmak kanayan bir yaradır, kalplerde ziyanı kişinin
Kalırsın ciğer sızısı ile bin beter, içte yanarak
Öylesine olgudur ki, his dünyamı yakan kor işinin
Öyle şeydir ki; kaşınır yaradır, durmaz o kanayarak

Hayat ırgatı değil misin, yükünü bile taşımayan?
Sen de kimsin ki, kendi benliğini aşarsın be ukala?
O sen de değil misin ki, yaratana karşı eksik kalan?
Çek eli içine, kir etme dünyayı özü bir çalkala!...


(11.11.2010)AZAP…