Sevgiler paylaşıldıkça büyür denilse de, sevgili paylaşılamayan bir özelliğe sahiptir gönülde...Herkese açık değildir yürek kapısı..Orda durmayı becerebilen girer sadece bu yüreğe.! İstanbul yüreğimin en derinlerinde..Matemi çok...Elemi çok...Cefası çok...Oturmuş gitmek bilmiyor benimsediği bu yürekte..* Ya gelip oturduğunun bile farkında olmayan bir İstanbul nasıl sonsuz kalabilir bu gönülde? Gözden ıraksa ya! Gönülden de ırak olmaz mı? ...
Hayallerim vardı şehirlere sığmayan...İstanbul’u bile kapsayan..Masallar ülkesiydi hiç ulaşılamayan..! Ve ben o dev şehrin gökleri altında yaşamak istiyordum delicesine...Öyle bir sevda taşıyorum yüreğimde...Ki; aklı selim bir bedenle bütünleşebilme umudu bile olmayan bir sevdayı taşır ancak bu yürek...Duyguların vurgununu yemek, bu olsa gerek...Aşk neydi sahi? Beni benden alıp derinlerden sarsan..Adresi yoruma muhtaç! Aşk gerekirse meftun olduğunun uğruna can vermektir bilir misin? Bazen derinlerden sarsılır beden, taşıyamaz olur ya! Zorluklar çığ gibi büyür düşüncelerde..Bitmek bilmeyen sorular tırmalar beynini sessizce...İşte bu düşüncelerdeyim sevgili! Yüreğine bile sığmayan bir İstanbul gibi tükettikçe bitiriyor ruhumu,yüreğimi...Bugünlerde kuşlar gibiyim özgür olmayan..Kanatlarını dilediği gibi kullanamayan...
Ezberledim ben seni! Yüzünün her yerini,bakmaya kıyamadığım gözlerinin rengini bile ...En çok ta ben’li düşüncelerini ezberledim...Kazıdım aklıma...Aşkıma karşılık bulamayınca yandım defalarca...Bu yüzdendir eridim..Bittim..Tükendim..Avazımın çıktığı kadar bağırmak istedim..Bilemedim ki yüreğin benim değil..Olmayacak duaya mi amin dedim?...Bilir misin sevdiğim? Bir sevdanın hüsranı seveni ölüme çağırır... İşte ben öyle ölmek istedim...Kimbilir..?Biz bir sevdanın destanı da olabilirdik..Kahır dolu bi mektupta ayrılığın hüsranı da!
Bir bülbül düşün ki; güle kırmızı rengi vermek için kalbini dikenlerle yardı...Bu uğurda sırf güle sevdalı diye ömrünü feda etti..Eğer lazım gelirse razı bu yürek te feda edilmeye sırf sana sevdalı diye...Sen mutlu olasın diye ölüme bağlı..İşte anla acziyetimi...Yaramı deşme! Seviyorum deme bundan sonra vazgeçirmek uğruna içimi kanatarak...Gün olur bir bülbül olurum uğrunda yetiştirdiğim beyaz güle kırmızıyı vermek için...Ve ben giderim; hayat bir gül kırmızılığında,bülbülün acısını yüreğine gömerek devam eder...