bakma öyle mahzun mahzun yüzüme Gümüldür
çırpınıyor kurşun yemiş kanatlarım
sen bana tutkun ben sana yaralı
gerisini ne sen sor ne ben söylerim
günlerim hep karalı

bir avuç insan kaldı seni anlayan
ekilen tohumlar yeşermeden
kaynar su döküldü
sil baştan herşey
nadasa varmadan bu toprak gübre ister
uyuşmuş beyinler var ilaç ister
elimde sevgiden başka hiçbir tohum yok ki
serpeyim üzerine zamansızca

sevgi dedimde aklıma geldi
Gümüldür’de ne var, ne yok seviyorum
kızsamda, üzülsemde, isyan etsemde
her kim bir nefes aldı dağından, ovandan
gönül sarayımda tahta geçiyor
ben seni öylesine seviyorum Gümüldür
öyle
az biraz sabret, sabret

para var güç var diyenlere inat
seni mahalle görenlere inat
altın gençlik geliyor bak

gelecek dünden güzel olur
kimbilir belki görürüm
belki göremem

şehrengizsin sen
sırrına erilirse
cihan tanımış seni
bir kişi tanımasa
ne fark eder

unutma bu sözümü
sakın unutma
ben tükendikçe bağrından
birebin gelecek üstüne
feda edilecekse bir beden senin için
bağladım gözlerimi
sessizce




1 kasım 2010/Nilgün Kurt