İnsan severken daha da bir yalnızdır,
gelecek olan bir tutam avuntuyu bekler durur
içide ki istasyonda hep
yüzleştiğim tüm gerçeklere, ıssızlığımın
yalnızlığımın çığlıkları şimdi
_______________İçim avare...

odam şimdi mahzen yeri ve
sayısız pencerelerimi kapadım bir bir.
bir sen pencerem açık sadece ve
sen düşüyorsun güncelerime,
zaman, ses ve mekân
yükleyen bir senarist gibi
boşlukta ki sessizliği okuyunca
_______________ben avare...

daima aynaya bakan olmanın
verdiği tedirginlikle yüzümde gezinen sırlar!
görebildiklerimi okumaya başlıyorum
ve zamana büyükçe bir ayraç koyuyorum
senli her şeye bakarken, kendimden kopuyorum
yüzün okunmamış bir kitabe gibi
yüzün tanıksız ve kimliksiz bir yeryüzü
_______________yüreğim avare...

içimde unutulmak üzre yazdığım
tüm simalar sen oluyor ve
yaşam denilen bu keşmekeşin
perde arkasında raslıyorum sana,
yaşam avuçlarında ufalıyor bizi acımasız
içime sessizliği, sensizliği avutacak
uğraşlar ediniyorum kendimce
_______________ruhum avare...

sabaha düşen ses uykusu gittikçe
kaybolurken ve kaybediyorken
griye bulanmış deniz, dışarda kara bir güneş
ışınları dokunmayan tenime,
geceleri balcıkla sıvanmış ay şafkı altında
darma dağınık uykular, yarım rüyalar
_______________kendim avare...

eskimeyen tek şey insanın sevdikleri mi?
derin düşüncelerde iken eskitemediğim tek şey
senin yüzün olduğunu farkettim ve
bu gece yüzünü avutmak istedim yar!
çok iğreti yaşadık zamanın salıncağında
ayık, aşikâr bir düş yokluyor beni
_________________yaşantım avare...

Ayser ÖZBAKIR