Tutki gecenin bi yarısı dilimden damlayan sevgimsin;
sessiz susarak bağırdığım,
kendimden bile sakladığım,
yaşamaya korktuğum,
gözlerinin içine bakmadığım,
baksamda görmediğim
,
Kelimeler yan yana geldikçe sığmayan...
Gözlerimden damlayan ebedi özlemini;
avuçlar dolusu göz yaşıyla yıkasam da hiç tükenmeyecek,
tıpkı bendeki acıyan ruh gibi...
Ey abartilasi en hakli,
Ey yaktığı ateşten bi haber,
küçültülesi en haklı.
Hangi anlam yan yana gelse anlatir?
...
Yazdıkça dinmeyen, acıttıkça acıtan;
küfrettikçe susmayan, haykırdıkça haykıran
ey Şair’in Şiir’i!
(birini örnek versem ötekinin gönlü kalır.)
Susmak nasıl bir ölmek kim bilir...
Sustukça susulası!...
Be hey benden (ki ilk ve) son gidişim.
Daim elvadam...
Hep elveda...
Elveda.

Suat ERSOY;
23.07.2007,14.41:Pazartesi
Kendi isminden önce.
(Şiir, Facia"Adam Kendiyle Savaş Başlattı!.")