Ağlıyorum...

Kaçak bir mülteci gibi sızıyor bir damla yaş

gözkapaklarımın sınır kapısından dışarı

yakalandın yine ’bana’ eller yukarı

etrafın sarıldı,bırak o gözyaşlarını

sesi geliyor içimden,derinden ama tanıdık

teslim olmak istiyorum içim boşalırcasına ağlayarak

ama sonra alabildiğine ciddiyet,gözkapaklarıma ambargo

baskı kuruyor üzerime faşist tarafıyla mantığım

benim masum,asil,kimsesiz gözyaşlarım...



Uyuyorum...

Bilinçaltımdaki çapraz ateşin arasında kalarak görüyorum bir rüya

ikimizin barışı, hayalden ibaret olsa gerek ya !

uyandığımda açmıyorum kepenklerini gözlerimin

siftah yapmak istemiyorum gerçek hayata veresiye vererek

içimden zorla,sıkışarak çıkan soluklarımı

dönmek istiyorum rüyada sahip olduduğum şuurumdaki sana

ama sonra alabildiğine gerçek hayat,katledilmiş bilinçaltım

baskı kuruyor üzerime realist tarafıyla mantığım

benim samimi,hayalperest,iyimser rüyalarım...



Yemek yiyorum...

Aşk orucunu bozan bir grevci gibi

açıyorum boğazların kapısını geçmesi için

yiyorum ’ondan’ pastorize edilmiş anamın yaptığını

aklıma geliyor ben severdim, o sevmezdi mantıyı

-yine mi sen! diyor hafızam, onla dolan kalbimin odacıklarına

-gitmem bir yere kanına kırmızı rengi ben verdim

sesi geliyor içimden,derinden ama tanıdık

teslim olmak istiyorum tüm yaşadıklarımızı düşünerek

ama sonra alabildiğine terkedilmiş anılar,düşündükçe çoğalacak olan acılar

baskı kuruyor unutkan,bunak tarafıyla mantığım

benim hep karşıma çıkan,yalnız,sahipsiz anılarım...



"Ağla,Uyu,Ye! "

Matematik problemini kolaylaştıran bir formül gibi

hayatın üç kelimeye indirgenmiş halidir yaşanılan

-Ağlarken sessiz olun sizi duyabilir

- Uyurken sayıklamayın içi yanabilir

-Yerken hatırlamayın o size ’tok’ olabilir...


Samet Şahin