bıtrak gibi batıyordu içime..
denize yıkanmak, yorgunluğunu atmak
ateşini söndürmek için
girmeye çalışıyordu güneş..

acelesi yoktu,
yanacağı kadar yanmış
yakacağını yakmıştı..
nihayet yeniden doğmak üzere
denizin en dibine dalmıştı..

ortalık alacakaranlık..
suların yaladığı kayanın üzerinde kalakaldım
önümde denizde yıkanan güneş
yaşanmışlıklar ise tümüyle arkamda..

kaderimle başbaşayım,
ne arayanım var, ne soranım
şehrin gürültüsü çok uzaklarda kaldı..
güneş yorgun, bitkin, yıkandıkça yıkanıyor
üryan yıkanmasını seyrediyorum..

yıkanması bitti, tertemiz oldu..
ben de bittim, tatlı bir esinti kulağımda
başımı kaldırdım, tepemde dolunay
etrafta sessizlik, kendimi dinliyorum..

elimi uzatsam güneşe dokunacağım,
cesaret etsem, ben de girip yıkanacağım
çıplak diye utancımdan giremiyorum..
gece boyu bekledim, yıkanıp sudan çıkar diye
belki de benim için tekrar doğar diye..

yığılmış kalmışım..
denizin gece boyu yaladığı kayaya
kan çanağı gözlerle, çıksın diye bakarken denize
doğan güneş arkamdan haykırıyordu..

bak üzülme!..
sana doğdum ben..
yeniden..

ÖMER DOĞANLI
(İstanbul – 26/10/2010)