Gecenin bir saatiydi
Kapının sesini hissetim usulca

Sessiz ama kırarcasına bir sesi vardı
Ağlar ama mutlu bir hali vardı

Gelmek ister,ama çekinirdi sahibinden
Bakması bakmak değil di kendinde

Gözlerindeki rahmet deryalarında kendi
Eli titrer,yüreği duracak gibi olur du

zifir olan karanlığa,nur olurdu zahiri
Görmesi kendinden değil,sesi ben’den çıkmazdı

Alaca olan bedeninde hülyalar dolaşır
Yüzünde hasret okunurdu kendinde

Simsiyah gözleri,zifiri karanlığı delip geçerdi
Uzun kirpikleri,perçem olurdu gözlerine

İşte böyle bir gecede gelmiş
Soğuktan buz tutan yüreğime

Ilık gözyaşlarını döküvermişti kendinden
Gönül sıcaklığı,buz tutan yüreğime

Hayat buldurmuştu en derin hayallerime
Serencam olmuş gönül evimde

Ev sahibi olmanın hazzı dökülüverdi hiçlikte
Bende yok olan gönül evim,O’nda hayat oluverdi.