BU SEVDADAN ELİMDE KALAN BİR AVUÇ “kahverengi”…


…
Cam kenarındayım
kırk yılda bir elime aldığım gitarımla
hasır taburelerimden birine çöktüm
kederli bir âşık gibi…
abanmaya başladı gece yavaş yavaş üzerime
insan karaltıları efsûnlu gölgeler yansıtmaya başladı sokaklarda
tıpkı birer hayâl perdesi gibi duvarlar…
komşunun hüzün sesli bülbülleri serenatta şu an
efkârlandım…
özlemin battı yüreğime ağlamaklı…
gözüm takıldı
evin önündeki gri kaldırımlarımda çırıl çıplak dolaşan
küf rengi günahlarıma…
seni bana doğuracak bir çığlığı taşıyorum şu an gitarımın telinde
parmaklarım titriyor
dokunsam,doğacaksın…dokunamıyorum…
uçurumlarımın kenarındayım ha düştüm,ha düşeceğim
niçin,
niçin hayatın dayattığı kurallara boyun eğiyor âşklar..?
offf…
nedensiz niçin yaşanamıyor aşklar..?
gölgeler…
gölgeler yaşıyor saf aşkları artık…
gidiyorum her bir parçanı ayrı kuyularıma göme göme
yüreğimin nefesini tükettim yollarında
sigaranın dumanını dağıtan rüzgâr gibi dağıttın nefeslerimi
bir gün gibi,
bir lâhza gibi bitirdin beni Sende
barut fıçısı gibiyim,
patlayacak volkan gibiyim kendime
kopartılan kır çiçeğinin yangını ,
çırpınışı var yüreğimde
asfalt yüzünün güneşte kavruluşu gibi kaynıyor bedenim…
sürgüledin üzerime “alev çehreli” sevdanı
ne yana dönsem yangınlarındayım
düş kırıklıklarından çevrili çelik bir ağ içindeyim sanki…
bu sevdadan elimde kalan bir avuç kahverengi
ve
telleri kopmuş bir gitar