Aydınlık yollardan geçerken ayaklarım

Karanlık nöbetlerde buz tutar yalnızlığım

Sıcaklar içinde eriyen yarınlarım

Yaşamaya sımsıkı sarılmıştı canım





Bir nergiz kokusuna bezenmiş varlığım

Uçurumun kenarında seni buldum tanrım

Karanlığın arkasına bir resim yaptım.

Sen varsan ey gül yüzlü ömür,ben de varım





Sevdaya boynum kıldan ince bir insanım

Boşunadır,insafsız benim yakarışlarım

Bir çiçek açtı ,zannettim olan baharım

Güneşin olmadığı yerde ben solarım.





Hayatsa sevmek en mutlu olmak karım

Bir gonca gül misali hep altındayım karın

Unutmuşsa şayet,olmuşsa zulüm karın

Diyecek söz;mutlu olmak senin inadın





Sevgi ararken hançer saplayan ilhamın

Bozuk yazıya mürekkeptir mavi loş kanın

Dürüstlüktür kaybettirir insana kanım

Yoldaşıdır tek ruhun asude bir canın





Gözleri görmeyen kör budala şeytanın

Korkusunu hisset ,titre aciz bir insansın

Secde ederse gayret yüz binlerce başın

Şükür yoksa ne önemi var ihtişamın