Yaprakların solmaya yüz tutuğu bir gün,
Gökyüzünden iri katreler düşüyor yeryüzüne.
Rüzgar esiyor , şaçları karışıyor.
Susuyor sadece susuyor
Çünkü omuzlarının, ağzını açıldığında
Dökülecek sözcüklerin altında ezilmesinden korkuyor.
Yüzü geçmişe dönük,
Yutkunuyor.
İçindekileri daha derine itmek istercesine yutkunuyor
Acıyor sanki...
Çatlak dudaklarında buruk bir gülümseme,
Saçlarında kabulleniş damlıyor.
Az sonra gözlerini kapatıp gökkuşağını hayal ediyor.
Gri yalnızlığındaki gölgesi toprağa düşüyor.
Birden daha hızlı atıyor kalbi
Mutlu olmuş gibi bir hali var
Sonra tekrar korku, endişe, özlem...
Kimsesiz duygular sarıyor etrafını
Daha az üşüyor artık
Daha çok susuyor
Ciğerlerini terk ederken hava,
Ruhu yükseliyor göğe
Yağmur bulutları ağlıyor.


NOT : yeni yeni bir şeyler karalıyorum çok güzel şeyler yazabiliyor değilim ama sizlerin ne düşündüğünüzü gerçekten merak ediyorum