Her üç kişiden dördünde gördüm Şair cakasını,
Beşinciye sitem bulut açtım sözün yakasını :


Nice nispi güzelliği mutlak zannedip aldandık,
Besteyi duymadan güfte yazmayı marifet sandık…


Oysa gönül adamına tuzaktı melal sıtması;
İçe bükülen aynanın zordu meşki yansıtması.


Şuaranın rindanesi yeğni sözle menzil aştı,
Senâsından aşka gelen sûfideki zevke şaştı…


Nahiv derler, dil kervanı yol aldı anlam izinde;
Merama yetkin cümlenin noktası kelam gizinde…


Demek ki, Şair adayı güvenmeli yol dengine,
Mantık hatasını mertçe vurmalı hak mihengine.


Sevdâ makam ezgilerle mızrap vurgusuna perde,
En güçlü duyguya basar içten avaz dilekler de…


Böyle coşkuyu kaçırmaz kelimelerin bam teli,
Uygun dize kurmak için kanatlanır Ozan dili.


Gündem seçkisine ölçü, kökü mazide gelecek;
Ecdat, torun ruhları da, şiirden nasiplenecek.


Harsımızın özgünlüğü, cihanşümul beklentidir;
Değişimin kılcalları şah damara eklentidir.


Şair duyarlı insandır, hikmet arar da fizikte,
Buzdağına telmih bulur metafizik derinlikte…


Bundan sebep okumalı önce kendi öznesini,
Cehaletle perdelenen deryadil hazinesini…


Yüreğinde hissederek sözün misak saygısını,
Belleğinde berkitmeli can gözünün algısını…


Bir bakar ki, derununda (!..), saf aklın miraç boyutu,
O tefekkür imbiğinde aşk olmuş imge bulutu…


Dip dalgalar kükredikçe yürek zarı buğulanmış,
Pay paydasına hükmetmiş, umman damlaya ulanmış…


İşte şiir, özden özet en mukaddem sanatımız,
İlk atanın sorgusunda kelime saltanatımız…


O ki, lisan bestesidir gücünü meşkinden alır,
Bu yüzden his ahenginden fazlası falso sayılır.


Arka fonunda bir öykü kurgusunu sezmeliyiz,
Anlam yüklü ezgilerle bilinç-üstü gezmeliyiz…


İlham, bilgi, yöntem, üslup gönül terinin koşkusu,
Mısra namusuna kefil, erdemli Şair coşkusu…


Gülyağı, gülsuyu farkı, şiir özü ve şırası;
Aldı dersini Bilge-can, söndü “ben-merkez” çırası.