İçimde, çılgın fırtınalar kopuyordu yine,
Oysa ortalık suskundu, deniz sakin ve sessiz,
Deniz durgun, dalga bile yoktu kıyısında,
Yaprak bile kımıldamıyordu,çevredeki ağaçlarda.
Ama ben, ama ben bilmem, yinede neden,
Ağlıyordum yine için,için, içimdeki esen fırtınadan.
Bir sağa, bir sola çarpılıyordum esen fırtınalardan,
Çarpıyordu çünkü beni, sanki delirmiş gibiydi o.
Bedenim belki de ondan yorgundu,ondan
Belki de, ondan yorgundu şu dertli bedenim.

Ama değildi, dertlerle dolmuştu yüreğim,
Dertle kirlenmişti, reva görülen gömleğim,
Duydum çaresizdi, dert bulmuştu o meleğim,
Meğer içimde, ondan çıkmıştı fırtınalar.
Ve gözlerim dert pınarı olmuşda, akarlar,
Sessiz , sessiz olsada, durmadan hep ağlarlar.
Meleğim için süzülür, damla, damla o yaşlar,
Sanki bütün dertler, bana koşar ocağından,
Sanki herbiri, acıyla oturmuştu kucağıma.
İşte gözlerim, hep ondan, ondan,ondan ağlarlar.

Vurgun yemiş gibi, sızlayan şu yüreğimin,
Bilirim dinmezdir gayrı, ağlatan şu sızıları,
Dert kanlarıyla, kirlenmiş şu gömleğimin,
Bilirim çıkmazdır gayrı, kirleten o sırları
Gözlerim bir taraftan ağlar, kalbim ona çarpar,
Yüreğim diğer tarafta sızlar, hep ona sızlar,
Aklıma geldikçe meleğim, yüreğim hep hoplar,
Sızlayan yüreğime, bulunmaz ki o çareler.
İşte içimde ondan çıkmıştır,o korkutan fırtınalar,
Zayıftı yüreğim, korkmuşta meleğim için sızlar.