Sen;
Baktığım boşlukta gözümü dolduran tek ufuk çizgisi;
Geçmişte nefretle baktığım şimdi yanımda olmasını istediğim tek insan;
Mantığımın reddettiği içimin ona karşı gösterdiği tek direniş…
Yokluğunda bişeylerin eksik kaldığı,
Acaba şunu mu unuttum deyip te yapmayı unuttuğum tek sorumlu sebebim.
Geç kalmışlığım….
Geç anlayışım….
Bir gün bile seninle bir araya gelemeyeceğimi bile bile
Zamana karşı açtığım yenik savaşım….

Bunca yıl sonra tanımlamasına en uzun zaman ayırdığım güzel insan;
Sana sesleniyorum….

Varlığında mutluyum.yokluğunda belki biraz huzursuz.ama idare ediyorum yinede.bi şekil devamedebiliyorum hayatıma.olmanı tercih ediyorum hiç birçıkar beklemediğin devamlılığımıza…içimi dinlendiriyo varlığın ve sakinleştiriyo bana gelen sesin.ve artık şuna inandım ki anlamı yok bizim ne yaşadığımızın ve yaşayamadıklarımızın…