Numan bin Münzir İranda şahtı
Yani bize göre bir padişahtı

Dünyanın safası zevkini bilen
Adildi ne zulmü ne kini bilen

Halkını severdi, etmezdi eza
Çok da affederdi vermezdi ceza

Köşk yaptırmak için aklını yordu
Eşsiz olsun diye düşünüyordu

Ülkenin en büyük ünlü mimarı
Sinimmar’dı yapmış nice imarı

Sinimmar’ı herkes sayar, severdi.
Huzura çağırıp emrini verdi

Ona iki sene mühlet vermişti
İnşaat vaktinde sona ermişti

Sarayı görünce şah memnun oldu
Hayret edip durdu sevinçle doldu

Gezdiler her yanı, terası bile
İndiler mahzene heyecan ile

Sinimmar dedi ki Şah-ı şâhânım
Sizi memnun görmek en mutlu anım

Sarayın dünyada emsâli yoktur
Bunun anahtarı işte şu oktur

Okun yanında ki yeri açarsın
Üçüncü taşını çeker kaçarsın

Size yol gösteren o gün ok olur
Bir saat içinde bu köşk yok olur

Numan bin Münzir de onu çok övdü
Yalnız kalınca da döşünü dövdü

“Şimdi başkasına yapar eşini
Yere sermeliyim onun leşini

Ya da şifresini bildirir ele
İnsan bu bir kere kızmasın hele’

Sinimmar kendinden emin olarak
Mükafatı için sevinç dolarak

Saraya gelmişti şah onu bekler
Yanında muhafız, sadık köpekler

İşaret ederek yere attırdı
Ona mükafatı böyle tattırdı

Sinimmar hızlıca yere inerken
Dedi: gaddar şah’ım davrandın ergen

Bundan böyle benim ahımı taşı
Size söylemedim ikinci taşı

Bir taş daha vardı sigortasıydı
O da mahzen katın tam ortasıydı

Her sene çıkmazsa yerinden eğer
Saray secde edip yerlere değer

İyilik yaparsan bekleme kaç git
Sinimmar’ı düşün gözünü aç git

Şah acele edip öldürdü onu
Tahmine gerek yok hazindi sonu

Mikdat Bal