hiç kimse ölmesin,

yaralanmasın diye

vazgeçtim tahtımdan.

esir düşmesin diye kimse,

değmesin diye bileklere zincir

girmesin diye masum rüyalara

yenilgi, korku, öldürmeye dair fikir

payım olmasın diye,

kin’le, ah’la düzülen ağıtlarda

adım anılmasın diye lanetli beddualarda

caydım krallığımdan





ve tüm arka bahçeleri,

tahta kılıcımı

bırakarak savaş meydanlarını

gittim.



büyümeden daha,

daha marşlarla kirletmeden dudaklarımı

çiçekli baharlara teşne yüreğim

eylül hüznüne kurban boynumla

türküler söylemek için

gittim

“küçükten yar seveni

cennete gönderseler”



ben bunu artık kimse ölmesin diye yaptım

erguvan renkli gecenin koynunda vurdum yere

gazoz kapağı nişanlarımı, madalyonlarımı

ve renkli kartondan apoletlerimi

mantar tabancamı, sapanımı,

azâd ettim bütün tahta atlarımı

limon kasasından kalkanımı

sütre gerisinde bırakarak yürüdüm

korkunun, ve zulmün tüm lehçelerini

kimse ölmesin diye yaptım

ben bunu.


artık hiçbir kibrit kutusunun manzarasına aldırmıyorum

kahve çöplüklerinde

tüm ihanetler tutuşsun diye yaktım yağmurlu günlerin birinde

sırf çocuklar

renkli ucuz hiçbir şeye kanmasınlar diye

şimdilerde

kağıttan gemilerde yüzdürülen

üstümüze yürütülen

yani canımıza

yani ebedimize

ve dahi edebimize yelken açan

ne varsa karşısında dursunlar diye vazgeçtim

çocuk olmaktan

erken açan çiçekler gibi

meyveye durmadan dökülen düşler olmasın diye

şimdi sen

avare satırlara mana olmak isteyen

tutuş bu sessiz kavgaya

bak

bekliyor işte karşında

herkesi bekleyen



talan ederek yürüdüm, sınırlarımı

mahallemi, geniş apartman girişlerini

bütün ara sokakları

terle kazanılmış mevzilerimi

hiç kimse ölmesin diye yaptım






"konma bülbül konmaa, nergiz dalına
öldürürler aman aman aman
bir yar yolunaa"