Bir kere gördümü gözlerin dönüşü yok
nereye bakarsan o
bir ateş gibi diş ağrısı nasır gibi seninle yaşar gider
yalnızlığı yaşayıp çaresiz yüreğine sığınacaksın
öksürük krizleri bile sökemiyecek ciğerlerinden
herşey gelişecek büyüyecek sen eriyeceksin küçüleceksin
geceleri tavandaki gölgeleri hayallerine benzetip
kah ağlayacak kah güleceksin
birden ışıkları yakıp kagıt kalem şiirler yazacaksın
agır basan uykuya yenilip güneşe gözlerini açıp
yorganın sıcaklığından hayatın buzgibi gerçeklerine
adım atmak hiç istemeyeceksin
sen insansın sen aşıksın sen seviyorsun hepsi bu
onlar aşktan konuşacak arkadaşların dostların
sen sadece dinleyeceksin susacaksın
içindeki acı içinde şöyle bir dolaşıp beyninde duracak
hele birde acabaların olacak birer kurt kemirecek
kopardığın her çiçek ona uzatılan bir sevgi elinde
çoğunda karşında olmayacak elinde solacak bükülecek
gözlerin boşluklarda kuşları rüzgarı herşeyi kıskanacaksın
ona ulaşan onu saran onu gören ihtimal taşıyan herşeyi
çaresizliğin sıkıntılarını çöpe atıp umuda sığınacaksın
ta ki kavuşana kadar insan olmanın açmazında yaşayacaksın
şimdi bir parkta sonbahar güneşinde içten içten gülerken
ölüp ölüp diridiğin hayatının baharını el ele dolaşan gençlerde
ilk gördüğün o günün heyecanını yaşayacaksın
doğar büyür aşık olur sever ve ölürsün çünkü insansın,