Her zaman insana olana baktım,
İnsanda olanı görmemiş gönlüm.
Beklide bu yüzden çok canlar yaktım,
Demek ki kemale ermemiş gönlüm.

İncelik, nezaket, erdemden bezmiş,
Fazilet hissini kabaca sezmiş,
Yazıda yabanda beyhude gezmiş,
Deryadan inciler dermemiş gönlüm.

Manadan habersiz surete dalmış,
Kabuğun özünden uzakta kalmış,
Kara güzellikler ferini almış,
Ziya perdesini germemiş gönlüm.

İnsan cevher imiş, bedense kasa,
Akıl aydınlıkmış, fikirde asa,
Bu sırrı bilende kalmazmış tasa,
Asli kapısından girmemiş gönlüm.

“Kendi varlığına paha biçilmez,
Fakat vardan dahi kolay geçilmez,
Panzehir yerine zehir içilmez”
Diyenlere meyil vermemiş gönlüm.

Ne sevmeyi bilmiş, ne aşkı tatmış,
İnsanı bilmeden yan gelip yatmış,
Nüveden zuhura çıkmadan batmış,
Gönül sefasını sürmemiş gönlüm,

Görsellik damağa dadak çalıcı,
Baki olan ruhmuş, vücut kalıcı,
Cansız bedenlere yokmuş alıcı,
Yaralıyı yere sermemiş gönlüm.

05.10.2010…Mustafa YARALI