Küflendim Usta.
almadın yıllardır sazı eline!
küskünlük yakışırmı,
sana be usta.
birgünden bir güne,
halim sormadın,
yalnızlıktan paslandım;
küflendim usta.

sabah ezanlarında,
kalkar yürürdün,
bir iki çift laf edip
gönül alırdın.
hiç değilse gelemezsen,
haber salırdın;
sormadın hatırımı,
küflendim usta.

teline dokununca,
namelerin inlerdi,
kimi gün hüzünlenir,
kimi hasret ekerdi
şimdi söylediğin sözler;
şarkı oldu dilimde,
alışmak zor sensizliğe,
küflendim usta.

demiri tavında döveceksin!
derdinya hani,
kazımışım yüreğime,
verdiğin öğütleri,
herzaman sevgini kat!
diyen sen değilmiydin;
köşelerde sevgisiz
küflendim usta.

son bir defa öpeyim,
nasırlı ellerini,
unuturmuyum seni,
senin eserlerini.
nerden çıkardın bilmem
habersizce gitmeyi,
bütün sevenlerin gibi,
özledim,gönlüm yasta,
varlığını bileyim;
küflendim usta.

eski çamlar bardak oldu,
derlerya hani!
vallahi yalan.
mum yakıp arasam ,
senin gibi bulamam.
şimdi değişti herşey,
doğrular oldu yalan.
kime inanayım’ki!
ben şaştım usta,
dışarıya çıkmadım;
hep seni sayıkladım;
mahzendeyim sanki sensiz;
küflendim usta.





duyguların şairi
boyabatlı.