Son diyorsun her cümlende “son”. İki defa görmeye mi tahammülün yok yoksa öfkemden mi korkuyorsun? Aynı şekilde Rapuzel’in kulesi gibi bir yerden sesleniyorsun. Benim sana ulaşmam mümkün değil, sadece orta yerde durup, görmeni bekleyebiliyorum. Ellerini arkana gizlemiş “elimde bir şey yok” der gibisin, aklımda binlerce ateş püsküren ejderha onları yenmeme yardım bile etmiyorsun. “Gel diyorsun” “belki son defa” diye… Nerede olduğumu biliyor musun? Elimde olsa sen demeden geleceğimi biliyor musun? Sana sahip olmak için değil kaybetmemek için. İzlediğim filmlerin, okuduğum romanların hiç sevmediğim ayrılık sahnelerini yaşamak istemiyorum. Bu aralar ideallerimle hayal kırıklıklarım arasındaki köprüdeyim. Bu köprüyü geçmeyi çok istiyorum Şimdi senden istediğim iki şey var sadece destek ve şu ortandan kaybolmalarını kesmen, ani gidişlerinden usandım. Şunu da unutma geleceğim ne olacaksa olsun diyip geleceğim ama merak etme yumruklarımı sıkmadan sadece kalbimde sevgiyi yer açıp geleceğim Çünkü sevgi ile yapılanlar iyinin ve kötünün ötesindedir.
Görüşmek dileğiyle…