Güzel güllerle dolu bahçenin
En boynu bükük
En mahzun gülüydü O.
Hepsi coşkuyla açmışken
O yoksundu sadece
Rengarenk güllerden.
Hasret kalmıştı tomurcuklarının
Neşeyle açtığını görmeye
Çok görmüşlerdi O’ na
Kopardı durdu gelen giden.
Çiçekten çiçeğe konan kelebekler
Sadece ona iltifat etmediler.
Üzülüp ağlarken kaderine
Bir gün çıkageldi
Neşe dolu bir kelebek.
Zarafetle sevgiyle konuverdi üstüne
Şaşırsa da gül!
Bir sevinç kaplayıverdi benliğini.
Ama yine de bir burukluk vardı içinde
“Neden onca açmış gül varken
Benim üstüme kondun dedi” sessizce.
Şefkatle seslendi kelebek:
“sakın ha” diyordu “sakın ha”
Seni mahzun görmesin gözüm
Ne kadar da koparsalar güllerini
Köklerin çil saldıkça toprağa
Daha nice güzelleri
Neşeyle boy atacak dallarında
İşte o zaman cazip renklerin
Başını döndürecek
Etrafında dönüp duran kelebeklerin
Sende varacaksın hazzına
Coşkuyla sevmenin sevilmenin”.