Sayfalarca yazabilirim içimdeki ’SEN’i anlatmak için...
Tek bir satır yazarım içindeki ’BEN’i anlatmak için...
Sonsuz kere sözcük yağdırabilirim içimde yeşerttiğim beyaz sevdam için.
Sonsuz kere haykırabilirim,her zaman ayrı şahıslar olduğumuz sen ve ben için.
Hiç bir zaman birinci tekil şahıs olamadığım ’BEN’ için
Sürekli ikinci tekil şahıs olan ’SEN’ için...
Sabahlara kadar ağlayabilirim hiçbir zaman olamadığımız ’BİZ’ için...

Susuyorsam,sana sesim-soluğum çıkmıyorsa,sessizliğe büründüysem,
Olamadığımız ’BİZ’e yas tutuyorsam,içimdeki seni yitirdiğimden değil,
Fazla fedakar oluşumdan,fazla sevgimdendir.
Tek bir satır yazabilir misin benim için,ben sayfalarca yazabilirken,sözcük bulamazken...
Sen bir tek cümle kurabilir misin,benim sana kurduğum kadar...
Tek bir sözcükle kazanabilir misin beni,benim seni kazanmaya çalıştığım kadar.
Aşk benim canımdaysa sana ne?
Seni seviyorsam sana ne?
Senin canında olmayan aşk için mi bunca sitemin,aşksızlığın,yorulman...

Sevmek fedakarlıkmış,
Sevdiğin ne kadar hatalı olsa da,bağlanamasa da,bırak o artık olmazmış
Sana göre sevmek,sevginin çokluğundan korkmak,altında kalmak ve boğulmakmış...
Kalemi yıkmak istedin,yıktın kutlarım ama bir yanlış yaptın,yıkarken içimdeydin,enkazın altında kaldın.
Bana göre aşksızlık,sevginin azlığından korkmak,dalgasının kumsalına vurmadığı bir adada ıssız yaşamakmış...

Dalgasının kumsalına vurmadığı bir aşkta,böylesine sen gibi ıssız yaşamakmış.
Belki başka kollarda,belki başka hayatlarda,bomboş yaşamakmış.
Aşksız ve ruhsuz,bağlanmamış aşklarda,batan bir gemi gibi,yitip gitmekmiş...
Batan bir geminin yok olmadığı gibi,dibe vurup,sessizce çürümeyi beklemekmiş...


MURAT UÇMAZ